MANİK DEPRESİF

    Bende ne kadar mutluyum diye aptalca sırıtarak geziyordum ortalıkta. Şüpheleniyordum zaten ama, bugün birkez daha öğrendim ki manik depresif olma durumuymuş benim bu yaşadıklarım. Ya insanı bırakmıyorlar ki şöyle bir Poliyanna'cılık oynasın, hemen yapıştırıyorlar çift taraflı duygulanım bozukluğu diye. Yok arkadaş ben ısrar ediyorum, bu duygulanım bozukluğu falan değil ben resmen dünyayı koydum bir torbaya salladım vurdum duvara. Aslında ben hayatın gerçekten o kadar ciddiye alınmaması gerektiğini farkettim birkez daha. Peki sorun ne ozaman diyeceksiniz şimdi, sorun şu ki; bu kadar mutluluk ve enerjiyle ne yapacağımı bilemiyorum. Bir yerlere kanalize edemezsem bu enerjimi infilak edeceğim Allah korusun ya da bukadar yüklenmeyi kabul etmeyip çökecek tüm program diye korkuyorum. Aslında bu benim için çok yeni bir durum değil de, böyle alevleniverince telaşlanıyorum. Çok genç yaşlarımda yaşadığım tarifsiz sıkıntılarım sırasında bile çevrede hep işleri tıkırında bir kadın imgesi yaratırdım elimde olmadan, herhangi bir sorun konuşulurken  kızım senin tuzun kuru gülersin tabi derlerdi. Bağırmak isterdim avazım çıktığı kadar; ulan benim akşam çocuğumun önüne koyacak bir kaşık çorbam yok diye, yapamam çünkü ben, hayatın tüm getirilerini mahzun bir gülümsemeyle karşılayanlardanım. Sıkıntıların ve bana kötülük edenlerin yüzüne tükürürcesine gülmeyi anlıyorum, daha doğrusu bundan başka bir yaşam bilmiyorum da, böyle durup dururken mutlu olmak işte o, anlayamadığım ve başa çıkamadığım birşey. Benim için acayip bir fenomen daha abartılısı. Ne diyim hakkımda hayırlısı.........