Önceleri hayatla başaçıkamadığım anlarda babam gelirdi teselliye beni rüyalarımda. Artık pek gelmiyor, o da mı sıkıldı acaba benim yaşamaktaki beceriksizliğimden? Yoksa teselliyi haketmiyor muyum bu günlerde, hayatın bana verdiklerine nankörlük ederek? Tamam öyle aşılamayacak problemlerim yok pek kabul, ama herkesin bir dost omzuna ihtiyacı var sevinç gözyaşları da olsa akıtılan.
İnsan sevdiği birini kaybedince anlıyor aslında ölümün yokoluş olmadığını, düşünsenize nasıl dayanırdı yoksa bir parçasının yokolmasına. Çok tuhaf ama sanki hayatta iken aramızda olan perdeler kalktı babamla o ölünce. O otoriter, biraz fazla sinirli adam değilde derdimi dinleyen, iyi şeyler yapınca benimle gurur duyup sırtımı sıvazlayan sanki hayatım boyunca beklediğim biricik dostum, koşulsuz sırtımı dayayacağım en yakın dayanağım. Baba keşke yakınlaşmak, kendini olduğun gibi göstermek için o amansız hastalığa yakalanmayı beklemeseydin. Keşke tam kaybedeceğim anda kendini bu kadar çok sevdirmeseydin......................Keşke sevgi hep söylendiği gibi insanları dünyanın fenalıklarından koruyan en güçlü kalkan olabilse, keşke...........
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder