BUDAMA MEVSİMİ

     Evet dostlar herşey gibi hayatın da bir budama mevsimi vardır, kimi diğerlerine yer açsın diye, kimi de daha iyi serpilip gelişsin diye budanır hayattan birşeyler. Bazen hiç bitmeyecek diye başlayan beraberlikler, bazen uzun geçmişi olan bir dostluk payını alır bu mevsimden, bazen de bir annenin eteğini çekip gidişidir küçük çocuğun parmakları arasından bu. Budayan için belki sorun yok ama, fikri sorulmadan budanan ve yabani ot misali bahçeden sökülüp atılanlar için aynı şey söylenemez herhalde. Bazen de öyle abartır ki hayatınıza dahil olan biri, siz budamak veya söküp atmak zorunda kalırsınız onu bahçenizden. Peki bunda sorun ne diyeceksiniz, kangren olmuş bir uzvu kesip atmaktan başka çare var mıki? Ne biliyim belki de yok, ama kendinizden birşeyler bırakmış olmaz mısınız peki o attıklarınızın içinde. Sonuçta hayatımıza dokunan herşeye bizden bir parça bulaşmaz mı, onu hayatımızdan uzaklaştırdığımızda bir parçamızda onunla beraber bırakmaz mıyız acaba? Kimbilir, belki de bazen kendimizden birşeyleri de feda edebilmeliyiz devam edebillmek uğruna! Tek sahip olduğumuz şu ansa eğer, o zaman tek sahip olacağımız da şu anda olduğumuz kişidir belkide. Amaaaaan kafam karıştı, bilgisayarın başına otururken bidolu cümle vardı kafamda halbuki şu an bomboş içi. Hayatla hesaplaşmak olunca konu ne kadar da acemileşiyoruz değil mi? İçimizde ifade edilemeyen duygular. Bazen düşünürüm, acaba biz kaderin elinde oyuncak mıyız, yoksa dümen gerçekten bizim elimizde mi diye. Dümen elimizde olsa ne olacak sanki, duygularımız ve sorumluluklarımız olması gereken manevraları yapmamıza imkan tanıyacak mı acaba? Şu hayat oyununu gerçekten ustaca oynayabilen kimseyi tanımadım henüz, varsa tabi öyle biri. Bazen kafamdaki sorulara bir çözüm olur belki diye felsefeye dalarım, sonuç; sıfıra sıfır elde var sıfır. Bu yaşamın içinde soruları yanıtlayabilen yok belki de, ancak üç boyutlu bu cendereden kurtulunca bulacağız belki cevapları. Umarım herşey için çok geç olmaz o zaman!