İÇİMDE NEDENİNİ BİLMEDİĞİM BİR HAFİFLİK

     İçimde nedenini bilmediğim bir hafiflik var bir süredir. Ama tuhaf olan bununla ne yapacağımı bilemeyişim. Elime bir kitap alıyorum sanki ben kitabı değil, kitap beni okuyor. Gündelik işlerimi yapmaya çalışıyorum, sanki onları niye yaptığımı anlayamıyorum, aslında yapmam gereken herşeyi zaten yapmış gibiyim. Hani daha önemli işleri varken ufak ayrıntılarla uğraşır ya bazen insan birşeylerden kaçmak için. İşte benim yapmakla yükümlü olduğum işlerde bana asıl sorumluluğumdan kaçmak için icad edilmiş kaçamaklar gibi görünüyor. Kafamda birdolu düşünce var ama ne düşündüğümün farkında olamayacak kadar kendimden bihaberim. Asıl korkunç olan ise bunca bunalmışlığın arasında garip bir şekilde mutluyum ve hayatımda hiç olmadığım kadar halimden memnunum. Garip bir esrikliğin içinde sanki kocaman dalgaların arasında yüzer gibiyim, bunun için iyi yüzücü olmam gerekmiyor zira kütlem hemen hemen sıfır. Ruhum kocaman bir uçan balon ve o gittikçe şişiyor, o şiştikçede ağırlıklarım gittikçe önemsizleşiyor. Şu anda öyle tuhaf bir haldeyim ki; sevdiklerime gelecek bir zarar haricinde dünyadaki hiçbirşey bana ulaşıp, incitemez. Ölecek miyim neyim, dünya gözümde gittikçe küçülüyor ve hissedebilldiğim tekşey müthiş bir heyecan; ne için olduğunu bilmediğim ve sevgi beni incitenlerde dahil herkese. Daha diyeceklerim var ama dedim ya şu an dile getiremiyorum, bunları yazıyorum çünkü birine anlatamıyorum ve birşekilde ifade etmezsem dayanamayacağım.