KENDİMLE BAŞBAŞA

       En iyi arkadaşım kendim, başkası anlamaz beni kendim kadar. Sıkılsada kaçamaz biryerlere, derdimi anlattığımda bilirim ki aleyhime kullanmaz bildiklerini. Herkesten çok sever beni, çünkü doğası gereği en çok kendini sever insan. Tahammül edemez sıkıntı çekmeme, elimden tutup yine o kaldırır her düştüğüm yerde. Hem kızımı da herkesten çok sever o, canını kor ortaya onun zorda kaldığında. Annem onun annesi, babam onun babası, aşık olsam anlatmakta sıkıntı çekmem hislerimi ve yine ayrıldığımda birinden, herzaman haklı çıkarır beni. Ben acı çekerken en sevdiklerim bile sadece seyreder, ama kendim öyle mi? Aynı acıyı hiç noksansız o da çeker benimle. Hayatın her anını sadece onunla paylaşabilirim, ya kendim olmasaydı kimle paylaşırdım şu yalnızlıklar dünyasını?